Voor ouders

Voor ouders is het vaak best spannend om hun kind te begeleiden naar zelfstandigheid. En dan stapje voor stapje loslaten….

Als je kind een lichamelijke beperking heeft, vraag je je misschien vaker af ‘Durf ik dit mijn kind te laten doen?’

En dan geef je je kind de ruimte en dan reageert de buitenwereld negatief…..

….of moet je knokken op school om je kind gewoon mee te laten doen

Maar als het je lukt en je kind straalt: ’Dat kan ik zelf wel!’, wat geeft dat dan een trots gevoel bij jou als ouder.

Lees de verhalen van andere ouders, hun gevoelens, hun aanpak. Laat je inspireren om te kunnen denken en doen ’Dat kun jij zelf wel!’

Mirna, moeder van Paul: ‘Paul is zelfstandiger dan andere 15- jarigen’

Paul (rolstoel en moet regelmatig katheteriseren) moest solliciteren voor een stageplek bij de ambassade. Hij wil er met het OV naartoe en vindt dat hij dat zelf wel kan. Dat was wel even spannend zo’n eerste keer alleen op pad, maar we hebben vooraf besproken met hem hoe hij dit aan kon pakken en moest regelen. En daar ging hij. Bij de ambassade waren ze vol ongeloof dat hij zonder zijn ouders kwam. De meeste jongeren van 15 jaar reizen niet alleen. Paul dus wel. We waren supertrots op hem.

Jazz, de vader van Lique (10 jaar): ‘Lique was terecht boos op ons’

Lique moest geopereerd worden en samen met de revalidatiearts bespraken wij als ouders de voor- en nadelen om een goede afweging te kunnen maken. Vervolgens vertelden we Lique wat er ging gebeuren. Ze reageerde furieus: ‘Hoe durven jullie dat zonder mij te beslissen?’ Daar had ze natuurlijk wel een punt. Het is haar lijf, zij moet het ondergaan. Ook al is ze jong, ze heeft hier ook een belangrijke stem in. We hebben er wel van geleerd. In het vervolg betrekken we haar bij belangrijke keuzes en beslissingen.

Annemarie, moeder van Janna (11 jaar): ‘Ik was bang, maar ik wist dat ik haar op pad moest laten gaan’

Janna wilde voetbalplaatjes halen bij de supermarkt, maar ik kon op dat moment niet met haar mee. Janna zei: ‘Ik ga zelf wel, met de racerunner’. Ze voelde dat ik aarzelde en reageerde: “U denkt zeker dat ik dat niet kan.’ Door haar reactie wist ik dat ik haar haar gang moest laten gaan, hoewel ik het wel spannend vond. Ik ben verschillende keren naar de straat gelopen om te kijken of ze alweer terug kwam. Toen werd ik aangesproken door iemand uit de buurt die zei: Je dochter is alleen bij de supermarkt, dat is toch levensgevaarlijk!’ Gelukkig kwam Janna even later vol trots thuis met de plaatjes die ze hebben wilde. We waren allebei supertrots dat dit zo goed was gegaan. ‘Laat de buren maar kletsen’, dacht ik.